Από την ημέρα που μπήκε στη ζωή τους το ποδήλατο, το λάτρεψαν όσοι λίγοι στο χώρο. Είναι low-profile και θέλουν να ζουν με τη δίτροχη αγάπη τους όσο πιο πολλές ώρες μπορούν και όχι να καυχιούνται για τα κατορθώματά τους.
Ο Τάκης Ξουρής και ο Γιώργος Νείλας μίλησαν στο Cycle 365 Magazine και μέσα από τη συνέντευξη προσπαθούν να μεταδώσουν σε όλους μας το “μικρόβιο” της ποδηλασίας.
Συνέντευξη στον Σπύρο Γουναρόπουλο
Πώς μπήκε η ποδηλασία στη ζωή σας;
Τ.Ξ.: “Είχα ένα ατύχημα άσχετο με την ποδηλασία και έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι για καιρό. Τότε είδα το Tour de France τυχαία στο Eurosport το 2003 και με εντυπωσίασε ως άθλημα. Μετά πήρα ένα ποδήλατο mountain για τις διακοπές. Τότε ήμουν 33 ετών και όταν γύρισα γνώρισα το forum Cyclist Friends, όπου εκεί τα μέλη διοργάνωναν βόλτες με τα ποδήλατα. Πήγα σε 1-2 βόλτες κι αυτό ήταν.
Γ.Ν.: “Κι εγώ μεγάλος ξεκίνησα το ποδήλατο. Η ζωή που έκανα δεν είχε καμία σχέση με αυτή που κάνω τώρα. ‘Ηταν εντελώς καθιστική, κάπνιζα, έβγαινα κι επειδή είπα ότι έπρεπε κάτι να κάνω πήρα ένα mountain bike από το Cyclist, έκανα απλές βόλτες μέχρι που άρχιζα να φτιάχνω την αντοχή μου. Μετά μπήκα κι εγώ στο Cyclist Friends. εκεί με αγκάλιασαν όλοι και μετά μπήκα στην ομάδα.
Είναι καλό να ασχοληθείς με την ποδηλασία σε μεγαλύτερη ηλικία;
Γ.Ν.: “Αυτό το έχω σκεφτεί πολλές φορές και μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν είχα ξεκινήσει πιο μικρός. Σίγουρα αν είσαι πιο μεγάλος έχεις περισσότερο μυαλό, έχεις καλύτερο πρόγραμμα και διαθέτεις περισσότερο πείσμα γι’ αυτό που κάνεις. Πιστεύω ότι προσωπικά αν ήμουν πιο μικρός θα τα είχα παρατήσει και δεν θα είχα κάνει τίποτα απ’ όσα έχω κάνει μέχρι τώρα.
Τ.Ξ.: “Εγώ αποφάσισα να αλλάξω τρόπο ζωής. Κι εγώ κάπνιζα, έπινα, έτρωγα πολύ. Τα 1-2 πρώτα χρόνια κάπνιζα κανονικά και πήγαινα να κάνω ποδήλατο. Πηγαίναμε θυμάμαι τότε brevet και στα control σταματάγαμε να καπνίσουμε. Αλλά μ’ αρέσει όταν κολλάω με κάτι να το προχωράω μέχρι τέλους έπρεπε να αλλάξω πολλά στη ζωή μου. Πρώτα αγάπησα το ποδήλατο, μετά “κόλλησα” με αυτό και μετά άλλαξα τα πάντα για να ασχοληθώ με αυτό.
Πώς προετοιμάζεστε πριν από κάθε αγώνα;
Τ.Ξ.: “Πλέον είναι όλα είναι λίγο ρουτίνα. Ανάλογα τι απαιτήσεις έχει ο αγώνας ή, η προπόνηση θα πρέπει να προσαρμόσεις τη φυσική σου κατάσταση. Από διαλειμματικές προπονήσεις ή προπονήσεις βάσης..
Γ.Ν.: “Για να αντέξεις όλα αυτά τα χιλιόμετρα που κάνουμε πάνω στο ποδήλατο θα πρέπει να έχεις σωστή διατροφή. Πολλούς υδατάνθρακες, πρωτεϊνη, όχι αλκοόλ και γλυκά. Πριν τον αγώνα θα πρέπει προσέξεις τι θα φας και την ποσότητα που θα χρειαστείς. Δηλαδή να μην πας “άδειος” και πριν την ημέρα του αγώνα, αλλά και την ημέρα του αγώνα προφανώς.
Ισχύει αυτό που λένε ότι για να κάψεις λίπος θα πρέπει να είσαι “άδειος” πριν από κάθε προπόνηση;
Τ.Ξ.: “Αυτό που ισχύει είναι ότι ο καθένας θα πρέπει να βρει τη δική του χρυσή τομή. Δεν έχουμε όλοι την ίδια κατανάλωση ενέργειας και ούτε έχουμε όλοι την ίδια αντοχή. Υπάρχουν πολλοί που αν δεν φάνε πάρα πολύ καλά δεν βγαίνουν για προπόνηση και άλλοι που τρώνε λίγο και κάνουν προπόνηση. Θα πρέπει ο καθένας να πειραματιστεί με τον εαυτό του. Είναι ανάλογα τι προπόνηση κάνεις. Η κάθε μία έχει τη δική της τακτική. Αυτό που λένε να βγεις νηστικός να κάνεις ποδήλατο είναι για να κάνεις μία ώρα, το πολύ μιάμιση για να πας μία βόλτα.
Τι απαιτήσεις έχει το άθλημα της ποδηλασίας σε σύγκριση με ένα άλλο σπορ;
Γ.Ν.: “Θέλει πάρα πολλές θυσίες γιατί θα πρέπει να είσαι ξεκούραστος πριν κάνει κάτι με το ποδήλατο. Είτε αυτό είναι μία προπόνηση, είτε ένας αγώνας. Η ποδηλασία έχει τακτική, γιατί από ένα λάθος μπορεί να χάσεις. Θέλει τύχη, να μην πάθεις κάποιο λάστιχο, κάποιο μηχανικό πρόβλημα. Ακόμα και το γεγονός να μην πέσουν οι μπροστινοί σου είναι κάτι το οποίο μπορεί να σου αποβεί μοιραίο.
Τ.Ξ.: “Ναι όντως είναι από τα πιο απαιτητικά αθλήματα. Είναι από τα λίγα που συνδυάζουν τεχνική, φυσική κατάσταση, δύναμη και δεν είναι παιχνίδι. Δηλαδή δεν μπορείς να εξαρτάσαι από τους άλλους. Είναι και ομαδικό και ατομικό άθλημα. Γίνεται σε ανοιχτούς δρόμους, που αυτό σημαίνει ότι είναι πιο δύσκολο και πιο επικίνδυνο. Αν κάνει κάποιος 10-15 ώρες προπόνηση, σημαίνει ότι είναι 10-15 ώρες στο δρόμο. Πιστεύω ότι η ποδηλασία είναι από 3-4 πιο δύσκολα αθλήματα στον κόσμο. Γι’ αυτό και δεν είναι και πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα. Ο ‘Ελληνας αρέσκεται σε πιο light αθλήματα”.
Η Ελλάδα αγαπάει την ποδηλασία;
Τ.Ξ.: “Η χώρα μας είναι ιδανική για ποδηλασία. Από τη στιγμή που έχεις το τέλειο κλίμα απ’ όλη την Ευρώπη, δηλαδή στην Ολλανδία δεν έχει βουνά, ενώ στην Ελβετία έχει μόνο βουνά. Εδώ έχουμε εναλλαγές. ‘Εχουμε τις ανάλογες συνθήκες. ενώ δεν έχουμε τις ανάλογες υποδομές. Αλλά μην φανταστείς ότι και στις άλλες χώρες οι υποδομές τους είναι τέλειες. Φυσικά, το ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χειρότερες ποδηλατικά χώρες στον κόσμο, αυτό τι σημαίνει; Οτί η Ελλάδα δεν αγαπάει το ποδήλατο. Πιστεύω ότι μία για να χτιστεί μία δουλειά θέλει μία βοήθεια εκ των έσω και μιλάω για την ομοσπονδία. Εμείς στην ομάδα, αλλά και μέσω του Cyclist Friends προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τον χομπίστα. γι’ αυτόν που αγαπάει πραγματικά το ποδήλατο. Αυτή είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η αθλητική ποδηλασία θα πρέπει να στηριχθεί μέσα από την ομοσπονδία”.
Γ.Ν.: “Νομίζω ότι εκτός από τους ποδηλάτες και τους συγγενείς αυτών, κανένας άλλος δεν ενδιαφέρεται για την ποδηλασία. Αφού και η ίδια η ομοσπονδία δεν ενδιαφέρεται για την ποδηλασία δεν γίνεται να ενδιαφέρει αυτόν που μένει απέναντι από μένα”.
Υπάρχει στήριξη από την Πολιτεία;
Γ.Ν.: “Κοίτα, να με στηρίξει εμένα η Πολιτεία για να κάνω το χόμπι μου δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Το να στηρίξει, όμως, παιδιά που το έχουν πραγματικά ανάγκη είναι απαραίτητο. Γι’ αυτούς ναι, συμφωνώ”.
Τ.Ξ.: “Το ότι η Πολιτεία θα πρέπει να μάθει στον κόσμο το ποδήλατο ως μέσο άσκησης, μετακίνησης θεωρείται δεδομένο. Να κάνει πράγματα όπως κάνει για το running για τη γυμναστική και πολλά άλλα. Στήριξη στο άθλημα δεν οφείλει καμία Πολιτεία. Η στήριξη έρχεται μέσα από τις επιδόσεις. Για να υπάρξει κάτι τέτοιο θα πρέπει να είμαστε εμείς ικανοί να τη ζητήσουμε. Αυτό που συμβαίνει στην ποδηλασία είναι να τσακώνονται οι μεν με τους δε που βρίσκονται σε ορισμένες παρατάξεις”.
Γιατί να διαλέξω ένα ποδήλατο κούρσας αντί έναν άλλο τύπο ποδηλάτου;
Γ.Ν.: “Εγώ ξεκίνησα από mountain και οι πρώτες μου καλές εμφανίσεις ήταν εκεί. Μετά μπήκα στην κούρσα. ‘Ολα τα ποδήλατα έχουν θετικά και αρνητικά. Το ποδήλατο δρόμου είναι πιο παρεϊστικο, ενώ στο mountain κάνεις ποδήλατο και δεν είναι ο άλλος δίπλα σου να μιλάς, στην κούρσα το κάνεις. Μπορείς να κάνεις εναλλαγές τοπίων και καιρού. Δηλαδή μπορείς να δεις βουνό, θάλασσα σε σύγκριση με ένα ποδήλατο αποκλειστικά βουνού. Για κάποιους που μένουν μέσα στην Αθήνα μπορεί να είναι πιο εύκολο γιατί ανοίγεις την πόρτα και είσαι στο δρόμο και ξεκινάς”.
Τ.Ξ.: “Με ένα ποδήλατο κούρσας μπορείς να διανύσεις περισσότερα χιλιόμετρα και έχεις περισσότερο την αίσθηση της ομάδας σαν γκρουπ. Μέσα στην Αθήνα δεν είναι και τόσο δύσκολο να κάνεις ποδήλατο, όπως λένε πολλοί. Υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά φαντάσου ότι και με μία μηχανή διατρέχεις κινδύνους”.
Ποιος είναι ο αγώνας που θα θυμάστε για πάντα και υπάρχει κάποιο απρόοπτο που σας συνέβη και έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη σας;
Γ.Ν.: “Δύο θα σου πω. Το ένα είναι το 2012 στον Γύρο Ελλάδας, όπου λίγο πριν το τέλος είχα μία πολύ άσχημη πτώση, από την οποία μου προκλήθηκαν παντού εγκαύματα και δεμένος ο δεξιός καρπός. Και δεύτερον στον Γύρο Θησέας, όπου κατέκτησα την πρώτη θέση”.
Τ.Κ.: “Κι εγώ θυμάμαι τον Γύρο Θησέας, στον οποίο χάρηκα πολύ με την πρώτη θέση του Γιώργου, ενώ ένα άσχημο απρόοπτο ήταν πτώση που είχα πέρυσι σε προπόνηση, όπου εκεί παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. ‘Επεσα με λίγα χιλιόμετρα σε μία λακούβα στο Μαρκόπουλο και “άνοιξ娔 το πρόσωπό μου, με αποτέλεσμα να κάνω πλαστική επέμβαση”.
Πείτε μου δύο λόγια για την ομάδα Aeolos;
Τ.Ξ.: “Πρώτα δημιουργήθηκε μία παρέα το 2008. Πολύ πριν εμφανιστούν κάποια γκρουπ τα τελευταία 5-6 χρόνια. Μπορώ να πω ότι ήταν το πρώτο μη – σωματειακό κλαμπ που έγινε ομάδα. Κι αυτή είναι η διαφορά του Aeolos από τα άλλα σωματεία. Τα άλλα έχουν προκύψει από μια άλλη δομή, έχοντας πρόεδρο, γραμματέα κτλ. Πρώτα ξεκινήσαμε σαν κλαμπ και πήρε την αγωνιστική μορφή για να μπορέσουμε να παίρνουμε μέρος σε αγώνες. Ο σκοπός του Aeolos είναι και η διάδοση της ποδηλασίας σε ερασιτέχνες – χομπίστες, αλλά και η αγωνιστική δράση. Για να ενταχθείς στην ομάδα δεν έχει τόση σημασία το αγωνιστικό κομμάτι, όσο το να έχει κάποιος την ίδια αντιμετώπιση στο κομμάτι ποδήλατο, όσο έχουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας. Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια επικρατεί στη χώρα μας η βαθρολαγνεία. Αν σου αρέσει κάτι τέτοιο δεν είσαι για μας στη σωστή κατεύθυνση. Δεν μου αρέσει με λίγη προπόνηση να αρέσκεσαι στο γεγονός πώς να βγάλεις μία ωραία φωτογραφία στο βάθρο”.
Γ.Ν.: “Δεν έχουμε σε κανέναν ‘έλα επειδή είσαι καλός’ ή, ‘μην έρχεσαι γιατί θα βγαίνεις τελευταίος’. Δεν παίζει για μας ρόλο το αγωνιστικό κομμάτι. Το να μείνει κάποιος πίσω δεν έχει σημασία για μας. Φυσικά, σε κάποιες προπονήσεις κανονίζουμε να είμαστε πιο μαζεμένοι και σε κάποιες άλλες όχι. Το βασικό είναι να θέλει κάποιος να κάνει ποδήλατο”.
Πείτε μου δύο λόγια τις εταιρίες που στηρίζουν την προσπάθειά σας.
Τ.Ξ.: “Βασικός μας χορηγός φυσικά είναι το Cyclist, η Trek, η Αmstel Radler, η High5, η Slogg, η ελληνική εταιρία Ride που κατασκευάζει τροχούς και από φέτος έχουμε και τη βοήθεια της Motorlease που κάνει leasing σε αυτοκίνητα. Στόχος μας για το 2019 είναι κάνουμε αυτές τις χορηγίες πιο δυνατές για να είμαστε κι εμείς πιπ άνετοι στην προσπάθεια που κάνουμε.
Τάκη, ήσουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αυστρίας. Περίγραψέ μας τι είδες εκεί και τις συγκρίσεις μπορούμε να κάνουμε με τα ελληνικά δεδομένα;
“Πρώτα απ’ όλα βγήκα τέσσερις φορές για ποδήλατο για να δω τις διαδρομές. Δεν μου κόρναρε κανένας. Κάνε τις συγκρίσεις μόνος σου. Δεύτερον, έβγαινες για ποδήλατο και σίγουρα έβλεπες γκρουπάκια με τουρίστες ποδηλάτες. Στις υποδομές δεν θα έλεγα ότι έχουν τεράστια ανάπτυξη. Σίγουρα είναι καλύτεροι στο οδόστρωμα. Μην τα ρίχνουμε όλα στην Ελλάδα. Κι εκεί έχουνε επικίνδυνους δρόμους. Τώρα, όταν διοργανώνεις ένα Παγκόσμιο και είναι κλειστό το κέντρο του Ινσμπρουκ, που είναι μία πόλη σαν την Πάτρα, καταλαβαίνεις ότι όλοι ζούσαν γι’ αυτή τη διοργάνωση”.
