Ως γνωστόν, το Paris-Roubaix είναι ένας μονοήμερος ποδηλατικός αγώνας, που είναι πολύ δημοφιλής στο κοινό και διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1896 με εξαίρεση τις περιόδους των Παγκοσμίων Πολέμων και του κορονοιού.
Γράφει ο Άρης Κατσίδης
Οι ποδηλάτες ξεκινούν από τα βόρεια της Γαλλίας και καταλήγουν στο Roubaix, που βρίσκεται στα σύνορα με το Βέλγιο. Η άνοιξη είναι η περίοδος που κατά κύριο λόγο γίνονται κλασικοί αγώνες και το Paris-Roubaix έχει ξεχωριστή θέση στο πρόγραμμα της χρονιάς. Κατά την διάρκεια των χρόνων, πολλές ιστορίες και θρύλοι έχουν ακουστεί γύρω από τους αγώνες, με πιο χαρακτηριστικός να είναι εκείνος ο αγώνας του 1949, στον οποίο ανακηρύχθηκαν… δύο νικητές, ο Γάλλος Andre Mahe και ο Ιταλός Serse Coppi.
Το φετινό Paris-Roubaix είναι προγραμματισμένο για την Κυριακή (11/4) και υπάρχει πλήρης κάλυψη με την τηλεόραση και τα social media, οπότε ο οποιοσδήποτε έχει την δυνατότητa να παρακολουθήσει έναν αγώνα από όποιο μέρος του κόσμου είναι και φυσικά να ενημερωθεί πλήρως για ότι συνέβη. Βέβαια, το 1949 δεν υπήρχε η τηλεοπτική κάλυψη. Οπότε, ο κόσμος περίμενε να ακούσει τα νέα από τα μεγάφωνα και τους εκφωνητές και διάβασε τις εφημερίδες. Τα δελτία που ανέφερε ο εκφωνητής ενημέρωναν το κοινό για το τι συνέβη στο δρόμο, ποιοι ήταν οι πρωτοπόροι όταν πέρασαν κάποιο συγκεκριμένο χιλιόμετρο ή όταν μπήκαν σε μια πόλη, πόσο πλησίασαν την πίστα και την στιγμή που ένας ποδηλάτης θα περάσει στην είσοδο του σταδίου για να κάνει τους τελευταίους γύρους και να τερματίσει. Είτε ήταν στο στάδιο είτε στις πλατείες, όλοι άκουγαν με ενθουσιασμό και ανυπομονησία για το αποτέλεσμα.
Οι συνήθειες ερωτήσεις μεταξύ των φιλάθλων ήταν: «Θα μπει μόνος του κάποιος στην πίστα ή θα έχει group και θα κριθεί στο τελευταίο σπριντ;», «Θα νικήσει κάποιο αουτσάιντερ ή κάποιος αστέρας της εποχής», «Θα νικήσει κάποιος τοπικός αθλητής;». Η ένταση, η αγωνία και το πάθος ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σκεφτείτε και φανταστείτε το πλήθος το 1949, που όλοι κοιτούσαν προς την πίστα και είχαν αγωνία για το ποιος θα ήταν ο νικητής.
Βέβαια ο αγώνας του 1949 ήταν ιδιαίτερος γιατί είχε… δύο νικητές. Οι νικητές τερμάτισαν με ξεχωριστό τρόπο, αφού ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές, κάτι που δημιούργησε εντάσεις, σύγχυση και χρειάστηκαν δύο συσκέψεις για να βγει η απόφαση. Αυτό που γνώριζε το πλήθος ήταν ότι τρεις αναβάτες είχαν φτάσει στην είσοδο της πίστας μαζί και εκεί λανθασμένα κάποιος υπεύθυνος είχε υποδείξει σε κάποιους ποδηλάτες, να ακολουθήσουν ένα παράδρομο, ο οποίος ήταν ειδικά για τα αυτοκίνητα του αγώνα. Οι Andre Mahe, Jacwues Moujica και Frans Leenen προχώρησαν και κατάλαβαν μετά από ένα διάστημα ότι κάτι πήγε στραβά, για αυτό το λόγο έψαχναν τρόπο να βρουν την σωστή διαδρομή. Όμως ο δρόμος ήταν στενός, γέμιζε με κίνηση και δεν ήταν εύκολο να διορθώσουν το λάθος.
Ο Moujica έκανε γρήγορη αναστροφή, έχασε την ισορροπία το, έπεσε και έσπασε το πεντάλ. Οι Mahe και Leenen επέστρεψαν έξω από την πίστα και έψαχναν ένα τρόπο για να μπουν μέσα και βρήκαν μια πόρτα, η οποία για καλή τους τύχη ήταν η είσοδος του σταδίου. Στους τελευταίους γύρους έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και έσπρωξαν όποιον έβλεπαν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να τερματίσουν στις πρώτες θέσεις.
Ο Mahe εξιστόρησε σχετικά με αυτόν τον αγώνα, αναφέροντας ότι: «Είναι πολύ χαζό να μιλάμε για αυτό. Υπήρχε ένα ξεκόλλημα. Ο Σέρζ Κόπι έκανε επίθεση. Ο αδερφός του, ο Φαούστο Κόπι τον βοήθησε, ώστε να ξεφύγει. Ήθελε ο αδερφός του να νικήσει. Περίμενα λίγο και μετά επιτέθηκα και τον έφτασα. Τότε προχώρησα περισσότερο και πήγαινα να νικήσω το Paris-Roubaix. Στην είσοδο του ποδηλατοδρομίου, υπήρχε παντού κόσμος, που έκλεινε την είσοδο. Κοιτούσα προς τα που να πάω και με κατεύθυναν στον εξωτερικό τοίχο της πίστας, εκεί οπού είχαν παρκάρει οι ομάδες τους τα αυτοκίνητα. Δεν είναι όπως σήμερα, οπού υπάρχει τηλεόραση και όλα τα social media. Τότε, η κατάσταση είναι περισσότερο χαοτική και όλος ο δρόμος ήταν μπλοκαρισμένος. Πολλοί λένε ότι θα έπρεπε να ήξερα τον δρόμο που οδηγούσε στην πίστα. Αλλά, πώς είναι δυνατό να ξέρεις τον τερματισμό του Paris-Roubaix, όταν όλη μέρα αγωνίζεσαι σε δρόμους όπως αυτόν; Ένας αστυνομικός μου υπέδειξε τον δρόμο για να πάω και για αυτό πήγα από εκεί. Φυσικά, η αστυνομία δεν είπε συγνώμη μετά. Ήταν ένας δημοσιογράφος σε μια μοτοσικλέτα που κατάφερε να φτάσει σε μένα και μου είπε “Μην πας από αυτόν τον δρόμο, μην πας από αυτό το δρόμο”. Και έκανα αναστροφή και γύρισα από το κάτω μέρος της εξέδρας, οπού εκεί βρήκα μια πύλη που οδηγούσε στην πίστα, μια είσοδος για δημοσιογράφους. Αυτή η πόρτα με έβγαλε από την άλλη μεριά της πίστας σε σχέση με την κανονική είσοδο. Το γκρούπ ήρθε μαζί και ο Σέρσε νίκησε το σπρίντ, αλλά μετά ο αδερφός του, του είπε να πάει στους κριτές για να κάνει έφεση. Είπε στον Σέρσε ότι δεν είχα οδηγήσει ολόκληρη την πορεία και για αυτό θα έπρεπε να αποκλειστώ».
Ο Mahe συνέχισε λέγοντας ότι: «Ο Κόπι ήθελε ο αδερφός του να πάρει μια μεγάλη νίκη, ήταν ένας σπουδαίος πρωταθλητής. Αλλά δεν ήταν σωστό για αυτόν, να κάνει αυτά που έκανε, να διαμαρτυρηθεί έτσι ώστε να πάρει μια νίκη για τον αδερφό του, κάτι που δεν ήταν αξιοπρεπές για έναν πρωταθλητή. Δεν του μίλησα ποτέ για αυτό το θέμα. Ποτέ δεν το έκανα. Τι θα μπορούσα να κάνω; Αυτός ο αγώνας με σημάδεψε και εξακολουθώ να το σκέφτομαι αυτό».
Ο δικαστής, Henri Boudard, έστειλε τον Κόπι για τον γύρο του θριάμβου. Τι άλλο να μπορούσε να κάνει; Ο Σέρσε ήξερε ότι υπήρχαν άλλοι ποδηλάτες ου μπροστά του, αλλά διαμαρτυρήθηκε ότι ήταν ο νικητής και πώς οι άλλοι δεν είχαν ακολουθήσει την ολοκληρωμένη πορεία, όπως αυτός. Παρότι χρησιμοποίησε ο Γάλλος ποδηλάτης άλλη πύλη, δεν ήταν μέρος της επίσημης διαδρομή. Ήταν ολοφάνερο ότι ο Mahe και οι υπόλοιποι δεν είχαν ακολουθήσει την σωστή διαδρομή και θα έπρεπε να αποκλειστούν ή να επιστρέψουν πίσω.
Ο Boudard στην αρχή το σκέφτηκε και ταλαντεύτηκε, αλλά μετά πήρε το μέρος του Κόπι. Ήταν απολύτως αλήθεια ότι ο Mahe και οι υπόλοιποι που είχαν ακολουθήσει εκείνη την διαδρομή, δεν ακολούθησαν τον σωστό δρόμο, οπότε ένας δικαστής λογικό ήταν να κατακύρωνε ως νικητή αυτόν που τερμάτισε με βάση την σωστή διαδρομή και για αυτό το λόγο έδωσε την νίκη στον Κόπι, υπογραμμίζοντας ότι: «ακολούθησα τους κανόνες». Πολύς κόσμος, Γάλλοι και Βέλγοι διαμαρτυρήθηκαν, ενώ οι Ιταλοί ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Οι διοργανωτές δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την αναταραχή και έδωσαν στον Mahe και στους άλλους ποδηλάτες, τα βραβεία που θα είχαν λάβει ως νικητές. Μετά από πέντε μέρες, η Γαλλική Ομοσπονδία ακολουθώντας τους νόμους, επιβεβαίωσε ότι ο Mahe ήταν ο νικητής, με τον πρόεδρο να επισημαίνει ότι αν ακολουθούσε την σωστή διαδρομή και πάλι θα ήταν ο νικητής.
Μετά από αυτό όμως, οι Ιταλοί διαμαρτυρήθηκαν και προσέφυγαν στο UCI, επισημαίνοντας ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο νικητής, όπως και είχε γίνει. Ο αγώνας έγινε τον Απρίλιο και η υπόθεση απασχολούσε καθημερινά τον κόσμο μέχρι τον Αύγουστο, με την Παγκόσμια Ομοσπονδία να μην έχει επιλογή, από το να μην ανακηρύξει κανένα νικητή. Βέβαια αυτό δεν ήταν λύση, γιατί δεν ικανοποιούσε κανένα από τους δύο και για αυτό το λόγο με μια επόμενη ενημέρωση, τόνιζε ότι η τελική απόφαση θα ανακοινώνονταν τον Νοέμβριο. Τελικώς, και οι δύο ανακηρύχθηκαν νικητές για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να τελειώσει εκεί η όλη η υπόθεση, με ένα μέλος της Ομοσπονδίας να αναφέρει ότι: «Δόξα τω Θεό θα έχουν καινούργιο αγώνα Paris-Roubaix σε τέσσερις μήνες».
