Oι διακρίσεις του είναι αμέτρητες σε Ελλάδα και Ευρώπη και αποτελεί ένα από τα δυνατά “όπλα” της ελληνικής ποδηλασίας.
Ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης αποτελεί παράδειγμα για όλους όσοι θέλουν να ασχοληθούν (και όχι μόνο) με τo άθλημα, από τη στιγμή που το σθένος και το πάθος που δείχνει σε κάθε αγώνα που συμμετέχει τον φέρνει συνήθως και στο βάθρο.
Ο Χανιώτης διεθνής μίλησε στο Cycle 365 Magazine και αποκάλυψε τι χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στο top ποδηλατικό level.
Συνέντευξη στον Σπύρο Γουναρόπουλο
Φωτογραφίες: Foto – Trexoume (www.foto-trexoume.gr)
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το ποδήλατο και πώς κόλλησες το “μικρόβιο” της αγωνιστικής ποδηλασίας;
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου ποδήλατο , ήταν ένα κίτρινο – μπλε mountain bike που μου το είχαν κάνει έκπληξη ο πατέρας με τον αδερφό μου, το είχαν κρύψει στην αυλή της γιαγιάς μου , τρομερό το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν το είδα. Χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2003 είχα πάει να δω τον αδερφό μου Γιώργο να αγωνίζεται στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων που διοργανώθηκε στα Χανιά. Για την ιστορία τερμάτισε δεύτερος που με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως να έχουμε ταλέντο στην οικογένεια. Εκείνη την ημέρα ήταν που κόλλησα… Δεν είχα ξαναδεί αθλητές να υποφέρουν τόσο, να βάζουν το σώμα τους σε τέτοια δοκιμασία. Μέχρι τότε έπαιζα ποδόσφαιρο, σταμάτησα αμέσως και γράφτηκα στον Τάλω Χανίων, σωματείο που είμαι μέχρι και σήμερα. Μου έδωσαν ένα Gitane ασημένιο με τους λεβιέδες στον διαγώνιο και μου πήρε έναν χρόνο, μέχρι να κερδίσω τον πρώτο μου αγώνα στην κατηγορία των παίδων.
Οι διακρίσεις σου είναι πάρα πολλές. Τι στερήθηκες ως νέος άνθρωπος για να πετύχεις τους ήδη υπάρχοντες στόχους σου;
Ίσως ακουστεί κλισέ αυτό αλλά δεν ένιωθα ότι στερούμαι κάτι, αμέσως υιοθέτησα έναν τρόπο ζωής παράλληλο με τους αθλητικούς στόχους που είχα από μικρός. Διάβαζα, άκουγα και έβλεπα, έτσι έμαθα τι έπρεπε και την δεν έπρεπε να κάνω έτσι ώστε να βελτιωθώ. Σίγουρα κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ως έφηβος ίσως να ήμουν υπερβολικός με την ξεκούραση και διατροφή μου και ότι ίσως θα μπορούσα να κάτσω μέχρι αργά σε εκείνο το πάρτυ του συμμαθητή μου ή, να πάω σε εκείνη την εκδρομή. Αλλά έτσι και αλλιώς κάθε βράδυ δούλευα στην ταβέρνα των γονιών μου, οπότε και να ήθελα δεν μπορούσα να ξενυχτήσω ή να πάω τριήμερες εκδρομές. Σχολείο-προπόνηση-φροντιστήριο-ταβέρνα δεν μου έμενε χρόνος ούτε για να σκεφτώ εάν μου λείπει κάτι.
Τι θα πρέπει να διαθέτει ένας αθλητής, προκειμένου να ακολουθήσει με αξιώσεις την αγωνιστική ποδηλασία;
Τα κυριότερα είναι η υπομονή, η επιμονή και η θέληση , αυτές είναι οι μεγαλύτερες αρετές που θα στρώσουν το δρόμο και στα υπόλοιπα. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ένας αθλητής είναι ότι η αγωνιστική ποδηλασία είναι ένα από τα πιο δύσκολα, εάν όχι το πιο δύσκολο άθλημα που υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται πολύ σωστή δουλειά και αφοσίωση, εάν δεν είσαι έτοιμος για αυτό, όσο ταλέντο και να έχεις δεν θα καταφέρεις ποτέ να φτάσεις στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου. Και ποιος ο λόγος να επενδύεις τόσες ώρες στην προπόνηση εάν είναι να τα παρατήσεις με την πρώτη δυσκολία; Οπότε ναι υπομονή, επιμονή και θέληση, με αυτά τα τρία θα φτάσεις πολύ μακριά. Έτσι μου έλεγε πάντα ο προπονητής μου Παναγιώτης Μαρεντάκης και είδα ότι έχει δίκιο
Ποια είναι η γνώμη σου για τα ποδηλατικά δρώμενα της χώρας μας; Τι λείπει και τι θα πρέπει να γίνει, ώστε να υπάρξει βελτίωση στο άθλημα;
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο μη υγιής ανταγωνισμός μεταξύ σωματείων, οι βόρειοι με τους νότιους οι δυτικοί με τους ανατολικούς κτλ. Πρέπει όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα να έχουν ως κοινό σκοπό την γενικότερη βελτίωση του αθλήματος και των συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι αθλητές. Σίγουρα δεν υπάρχουν χρήματα στο άθλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με καλή οργάνωση , συνολική προσπάθεια και συνεργασία δεν μπορείς να καταφέρεις πράγματα. Όσον αφορά την ποδηλασία δρόμου αυτό που λείπει είναι μια Continental ομάδα, 100% ελληνική. Ομάδα που θα είναι ανοιχτή για όλους όσους έχουν προοπτικές με μίξη νέων και πιο έμπειρων αθλητών. Ομάδα ανεξάρτητη από τα σωματεία και την ομοσπονδία . Που θα δίνει προσβασιμότητα σε ανταγωνιστικούς διεθνής αγώνες , για την εμπειρία στην αρχή και για το αποτέλεσμα αργότερα. Υπάρχει αναξιοποίητο ταλέντο στην χώρα αυτό είναι βέβαιο.
Η μεγάλη επιτυχία στον Διεθνή Γύρο Αιγύπτου ήταν μία συνολική προσπάθεια της Εθνικής μας ομάδας. Ποιες δυσκολίες συναντήσατε εκεί;
Η Εθνική ομάδα ποδηλασίας δρόμου σε συνέχεια της καλής εμφάνισης στους διεθνής αγώνες στην Ρόδο συμμετείχε στον Γύρο Αιγύπτου, εκεί καταφέραμε να έχουμε 4 αθλητές στην πρώτη δεκάδα του γύρου , νίκη σε 2 ΕΤΑΠ, δύο δεύτερες θέσεις και την νίκη στην γενική ατομική κατάταξη από εμένα. Ένα αποτέλεσμα που ήρθε μετά από πολύ σημαντική δουλειά απ’ όλη την αποστολή, αθλητές και προπονητές. Πολλοί θα σπεύσουν να μειώσουν την επιτυχία αλλά για εμένα που έτρεχα εκεί, το να βλέπω μια Εθνική ομάδα , να είναι αντιμέτωπη με όλα τα αραβόφωνα κράτη και να βγαίνει νικήτρια με γέμισε υπερηφάνεια. Όχι τόσο για το αποτέλεσμα όσο για το ότι ήμασταν ομάδα και πιστεύω ότι έχω παίξει ρόλο σε αυτό. Όσον αφορά τον αγώνα στην κυριολεξία ήταν όλοι εναντίον μας. Ειδικά στα δύο ΕΤΑΠ μέσα στην έρημο που φυσούσε πλάγιος άνεμος ήμασταν 3-4 εναντίον 15+ στο πρώτο γκρουπ.
“Θα πέσεις, θα πονέσεις, θα υποφέρεις, αλλά στο τέλος θα κερδίσεις”
Πες μας ένα συνηθισμένο 24ωρό σου και ποια είναι η προετοιμασία πριν από έναν αγώνα;
Θα αναφέρω ένα 24ωρό μου στο Βέλγιο σε περίοδο αγώνων, η καθημερινότητα όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα διαφέρει. Συνήθως ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι κατά τις οκτώμισι, μετά το πρωινό φεύγω κατευθείαν για προπόνηση, καθώς ξέρω ότι εάν κάτσω και χαζέψω στο κινητό ή, στο λάπτοπ θα πάει απόγευμα και δεν θα έχω κάνει τίποτα. Γυρνάω το μεσημέρι , μαγειρεύω/τρώω και στην συνέχεια χαλαρώνω ακούγοντας μουσική για κάποιες ώρες. Το απόγευμα εάν ο καιρός είναι καλός πάω βόλτα για κέικ στο κέντρο της πόλης, στον γυρισμό σταματάω για ψώνια και προσπαθώ κάθε βράδυ να μαγειρέψω κάτι ελαφρύ και δημιουργικό. Μετά το δείπνο πάλι χαλαρώνω στον καναπέ με ταινία ή, σερφάρω στο διαδίκτυο. Γενικά η ρουτίνα του πρωταθλητισμού περιλαμβάνει πολύ ξεκούραση , από καναπέ σε καναπέ κτλπ. Ειδικά σε περίοδο αγώνων, δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς δηλαδή. Προπονητικά μου αρέσει να πηγαίνω στους μεγάλους σε διάρκεια αγώνες με δύο χαλαρές ημέρες στα πόδια μου. Να νιώθω φρέσκος. Ούτε ανοίγματα ούτε τίποτα , μετά την πρώτη ώρα αγώνα έχουν ανοίξει όλα.
Τι θα συμβούλευες κάποιο νέο παιδί που θέλει να ξεκινήσει την ποδηλασία;
Ξανασκέψου το! Χαχαχα… αστειεύομαι φυσικά. Μεγάλε να ξέρεις ότι αυτό το άθλημα σε όλα τα επίπεδα είναι γεμάτο όμορφες στιγμές, θα γνωρίσεις πραγματικούς φίλους που θα σου σταθούν για μια ζωή γιατί μαζί τους θα έχεις ζήσει αξέχαστες εμπειρίες, θα γελάσεις πολύ, θα ανακαλύψεις την φύση και θα δεις μέρη που πολλοί θα ζήλευαν. Θα μάθεις να βάζεις στόχους και με την δουλειά να τους πετυχαίνεις. Αλλά είναι οι δύσκολες στιγμές που θα σου δώσουν τα μεγαλύτερα εφόδια, θα πέσεις, θα πονέσεις, θα υποφέρεις, αλλά αργά ή γρήγορα οι κόποι σου θα ανταμειφθούν και όσο μεγαλύτερη η προσπάθεια τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ικανοποίηση.
“Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ελληνική ποδηλασία είναι ο μη υγιής ανταγωνισμός μεταξύ σωματείων”
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου, τόσο με την Τarteletto – Isorex, όσο και με τα χρώματα της Εθνικής;
Οι επόμενοι στόχοι μου με την ομάδα μου είναι ο Γύρος Μαρόκου κατηγορίας 2 στις 5-14 Απριλίου και στην συνέχεια δύο μονοήμερα κατηγορίας 1 στην Γαλλία, Tour de Finistere και Tro Bro Leon στις 20 και 22 Απριλίου. Με την Εθνική ομάδα ο μεγαλύτερος στόχος για μια αξιοπρεπή εμφάνιση είναι οι Ευρωπαϊκοί αγώνες στο Μίνσκ της Λευκορωσίας στα μέσα Ιουνίου και κάποιοι αγώνες ακόμα που στόχο θα έχουν την συλλογή βαθμών για την πρόκριση στην Ολυμπιάδα του Τόκιο, όλα αυτά με την στήριξη της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας φυσικά.
