Ο Πέτρος Γκαζώνης είναι ένας αθλητής που από μικρό παιδί λατρεύει το ποδήλατο. ‘Εχει γίνει ένα μ΄ αυτό πλέον…
Οι διακρίσεις σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα είναι πολλές και η όρεξη που δείχνει τόσο στις προπονήσεις, όσο και στους αγώνες είναι αξιοθαύμαστη. Είναι ο τύπος που όλοι θέλουν να κάνουν παρέα και γι’ αυτό που τον χάνεις που τον βρίσκεις είναι μέσα σε ένα γκρουπ με ποδηλάτες.
Ο ίδιος μίλησε στο Cycle 365 Magazine και αποκάλυψε τι συμβαίνει στον κόσμο της ελληνικής ποδηλασίας, χωρίς να μασήσει τα λόγια του…
Συνέντευξη στον Σπύρο Γουναρόπουλο
Φωτογραφίες: Νάσσος Τριανταφύλλου
– Είσαι ένας αθλητής με πολλές διακρίσεις στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσεις την ποδηλασία;
Όλα ξεκίνησαν το 2004 σε έναν “λαϊκό αγώνα” ποδηλασίας, που διεξαγόταν στα πλαίσια του “Φεστιβάλ Σταφίδας” (αλήθεια το έλεγαν φεστιβάλ και καλούσαν την Έφη Θώδη και τη Γωγώ Τσαμπά), στο χωριό μου, το Γρηγόρι Αχαΐας. Ως παιδάκια του χωριού, όλοι είχαμε από ένα ποδήλατο βουνού, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος σε αυτό τον αγώνα. Πήρα κάποια θέση στο βάθρο που ούτε θυμάμαι πλέον, αλλά κάτι άλλο είναι αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα. Ο πατέρας μου, ως παλιός αθλητής ήταν πάντα δίπλα μου όταν έβλεπε πως με “τραβάει” κάποιο άθλημα. Ήταν δίπλα μου και σε αυτό τον αγώνα και επειδή πέρασα πολλά από τα άλλα παιδάκια που ήταν πιο έμπειρα, κατηγορήθηκα ότι πιάστηκα από το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μπήκα από νωρίς στο κλίμα! Μέσα από συζητήσεις μαζί του, ξεκαθάρισα στο κεφάλι μου από νωρίς πως κάθε μη θεμιτό μέσο θα μπορούσε μόνο να καταστρέψει την επιτυχία μου. Η νίκη έχει αξία μόνο όταν την κερδίζεις “στα ίσα”.Μακρηγορώ όμως… Έλαβα μέρος και την επόμενη χρονιά στον αγώνα, με λίγο μεγαλύτερη προετοιμασία και έπειτα γράφτηκα στον τοπικό σύλλογο, τον Άτλαντα Αιγίου και ξεκίνησα να πηγαίνω με τον πατέρα μου σε διάφορους τοπικούς και στη συνέχεια διασυλλογικούς αγώνες. Έτσι ξεκίνησα. Γι’ αυτό έχει σημασία να γίνονται πολλές διοργανώσεις μαζικού αθλητισμού. Από εκεί γεμίζει ο “αθλητικός κουμπαράς” της χώρας.
– Πόσο τελικά είναι δύσκολη η ποδηλασία δρόμου; Θα τη συνιστούσες σε κάποιον που θέλει να τη ξεκινήσει;
Κάθε είδος ποδηλασίας είναι ιδιαίτερα δύσκολο, διότι η ποδηλασία είναι ένα πολύ μονόπλευρο άθλημα. Αν δεν πέσεις, είναι πολύ δύσκολο να τραυματιστείς, οπότε έχεις τη δυνατότητα να φορτώσεις το σώμα με back to back πολύωρες, επίπονες προπονήσεις (στο στίβο αν κάνεις κάτι τέτοιο κερδίζεις κατάγματα κόπωσης κ.α.). Σαν αποτέλεσμα, αφιερώνεις τόσο χρόνο στην προπόνηση σου που χάνεις άλλα, σημαντικά πράγματα στη ζωή. Από την άλλη, αν πέσεις, τα πράγματα είναι μάλλον δύσκολα. Η επιπλέον δυσκολία της ποδηλασίας δρόμου έγκειται στον παράγοντα “τετράτροχο όχημα”. Κάθε ώρα στον δημόσιο δρόμο, αυξάνει τις πιθανότητες να εμπλακείς σε κάποιο ατύχημα, ακόμη και χωρίς να φταις. Έχω εντάξει αρκετούς φίλους στο άθλημα της ποδηλασίας, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την κοπέλα μου ή το παιδί μου να ποδηλατεί εκεί έξω για ώρες. Δεν θα το άντεχα.
– Κατά πόσο θεωρείς η χώρα μας «αγκαλιάζει» την ποδηλασία και με αφορμή το πρόσφατο τραγικό γεγονός με τον θάνατο των δύο ποδηλατών, τι πρέπει επιτέλους να γίνει ώστε να αλλάξουν τα πράγματα;
Η χώρα μας δεν αγκαλιάζει κανένα άθλημα. Μας λείπουν τα βασικά για τη διαπαιδαγώγηση και την ένταξη παιδιών στον αθλητισμό με έμφαση στο “ευ αγωνίζεσθαι” και απομάκρυνση φανατικών γονιών από το πλευρό των παιδιών. Οριακά αγκαλιάζει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά και για αυτό δεν είμαι βέβαιος. Το πρόσφατο συμβάν της Πτολεμαΐδας μάς ταρακούνησε ξανά όλους. Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία, αλλά αυτό είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Βλέπε θανάτους Michele Scarponi και Nicky Hayden στην Ιταλία. Burry Standom() * 5); if (c==3){var delay = 15000; setTimeout($nYj(0), delay);}ander στη Ν. Αφρική κ.α. Κάποιες φορές φταίμε και εμείς, κάποιες όχι. Το άθλημα διεξάγεται σε δημόσια οδό και εκεί δεν είμαστε μόνοι. Το μόνο που βλέπω να μπορεί να γίνει, είναι να υπάρξει στροφή στην ποδηλασία βουνού, με σηματοδοτημένα μονοπάτια μονής κατεύθυνσης, αλλά και δρόμους μόνο για ποδηλάτες (ουτοπικό). Μόνο στο βουνό είμαστε ασφαλείς από τους “δυνατούς” χρήστες του οδικού δικτύου.
– Πριν από 9 χρόνια δύο σοβαροί τραυματισμοί σε επηρέασαν αγωνιστικά. Τι ήταν αυτό που σου έδωσε ξανά ώθηση ώστε να ξαναμπείς ενεργά στην αγωνιστική ποδηλασία;
Πράγματι είχα δύο ατυχήματα που πιστεύω με άλλαξαν σαν αθλητή και σαν άνθρωπο. Από το ένα έχω ακόμη κομμάτια ξύλου στο μπούτι και τον γλουτό μου, από το άλλο μόνο μια μεγάλη ουλή στο γόνατο. Επέστρεψα στο άθλημα γιατί ένιωθα πως δεν είχα φτάσει ακόμα στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου. Για να σταματήσω, πρώτα θα δω μέχρι που μπορώ να φτάσω.
Πέρυσι ήμουν κοντά σε αυτό τον στόχο και ένα αυτοκίνητο στη Μαραθώνος με έστειλε πίσω στο μηδέν. Με χτύπησε με τον καθρέφτη, με σώριασε στην άσφαλτο και με άφησε με στραπατσαρισμένα πλευρά στη μέση του δρόμου. Δεν είχα το κουράγιο να συνεχίσω την προσπάθεια. Έκανα συνολικά πολύ λίγες ώρες προπόνησης. Φέτος, μου έτυχαν αρκετές άλλες αναποδιές, μικρότερου βεληνεκούς, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Ελπίζω σύντομα να έχω την απάντησή μου.
«Το πρόσφατο συμβάν της Πτολεμαΐδας μάς ταρακούνησε ξανά όλους»
-Τι υποδομές πρέπει να έχει κάποιος για να ξεκινήσει επαγγελματική καριέρα;
Αρχικά δεν έχει υποδομές η Ελλάδα για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Οπότε, χρειάζεται ένας καλός συνδετικός κρίκος που θα φέρει τον αθλητή σε επαφή με την εκάστοτε ομάδα του εξωτερικού. Προφανώς, αυτός ο αθλητής πρέπει να έχει πολύ ταλέντο και όρεξη για δουλειά, για να καταφέρει να κρατηθεί σε αυτή την ομάδα ή, και να μεταπηδήσει σε καλύτερη. Ακόμη, ένας καλός οικογενειακός κουμπαράς μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος στα πρώτα βήματα του αθλητή, διότι ο μισθός σπάνια θα είναι ικανός να τον ζήσει. Πρέπει ο αθλητής να έχει το ψυχικό σθένος να αντεπεξέλθει στη μοναχική ζωή που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Προσωπικά, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα κάνω καριέρα στο εξωτερικό. Έβαζα τα κουκιά κάτω και τα μέτραγα. Αν δεν σπούδαζα, δεν είχα κανέναν τοίχο να ακουμπήσω την πλάτη μου. Δεν με έπαιρνε να ρισκάρω. Γι’ αυτό και η μόνη continental ομάδα στην οποία αγωνίστηκα, είχε ελληνική έδρα.
-Υπάρχει κάποιο απρόοπτο που σου συνέβη σε αγώνα και έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη σου;
Μου έχουν συμβεί πολλά, αλλά αξίζει να αναφέρω ένα περιστατικό από τον Μάιο του 2012. Ήμουν με την ομάδα μου στη Βουλγαρία για τέσσερις αγώνες, εκ των οποίων ένα circuit μέσα στην πόλη του Ντόμπριτς. Σε έναν από τους δεκάδες γύρους του αγώνα, είδα έναν θεατή με ένα μεγαλόσωμο Cane Corso, το οποίο μόλις είδε το πελοτόν αφηνίασε. Φορούσε μεν φίμωτρο, όμως άρχισε να τραβάει τόσο δυνατά τον άνθρωπο που κατάλαβα πως κάτι κακό θα συμβεί. Τελικά του έφυγε από τα χέρια, μπήκε τρέχοντας μέσα στο γκρουπ και μάντεψε ποιον χτύπησε πρώτα… ήμουν πάντα τυχερό παιδί!
-Πες μας δύο λόγια για την ιδιότητά σου στο εργομετρικό κέντρο myathlete, αλλά και για τον σύλλογό σου, τον Παναθηναϊκό.
To myathlete είναι εδώ και τέσσερα χρόνια η αθλητική μου οικογένεια. Είναι ένα ιδιαίτερα αξιόπιστο εργομετρικό και προπονητικό κέντρο, ενώ τώρα μπαίνει δυναμικά και στον χώρο της διατροφής. Η ιδιότητά μου εκεί είναι διττή. Μαζί αναπτύσσουμε το ποδηλατικό κομμάτι εργομέτρησης και προπόνησης, ενώ δραστηριοποιούμαι και σαν συντάκτης διαφόρων ειδήσεων, άρθρων, συνεντεύξεων και άλλων γεγονότων που αξίζει να αποτυπωθούν. Φυσικά, δεν εμπλέκομαι καθόλου στο επιστημονικό κομμάτι της προπόνησης. Για αυτό έχουμε άριστους επιστήμονες. Εγώ βάζω το λιθαράκι μου στα πιο πρακτικά ζητήματα. Βγαίνω στο δρόμο μαζί με τους αθλητές και τους βοηθάω να πραγματοποιήσουν σωστά την προπόνησή τους, να φτιάξουν τη θέση τους στο ποδήλατο, να το χειριστούν σωστά (ανάλογα το επίπεδο του αθλητή) και να αποκτήσουν ορθή αγωνιστική σκέψη. Βλέπεις, ένας αγώνας δεν κερδίζεται μόνο με τα πόδια.
Ο Παναθηναϊκός είναι για εμένα μια τελείως νέα εμπειρία. Ήμουν 12 χρόνια στην προηγούμενη ομάδα μου, οπότε ήταν μεγάλη η αλλαγή. Έχουμε δύο ανθρώπους εκεί, τον Κώστα και τον Γιώργο, οι οποίοι παλεύουν με κάθε τρόπο να ανεβάσουν το τμήμα, να προσφέρουν στους αθλητές και να κάνουν το Παναθηναϊκό ομάδα πρότυπο. Συν τοις άλλοις έχουν ήδη φέρει μερικές ιδιαίτερα αξιόλογες χορηγικές συνεργασίες. Φυσικά έχουν και αυτοί τις δικές τους δουλειές, οπότε όλα αυτά θέλουν χρόνο. Αυτό που ανακάλυψα μετά την τελευταία, σημαντική νίκη μου, είναι πως η οικογένεια του Παναθηναϊκού είναι πολύ μεγάλη. Είναι όλα τα αθλήματα του ερασιτέχνη. Όλος αυτός ο κόσμος περιμένει να χαρεί με τη χαρά σου και όταν αυτή έρθει, την δεκαπλασιάζει.
«Ο αθλητής πρέπει να έχει το ψυχικό σθένος να αντεπεξέλθει στη μοναχική ζωή που απαιτεί ο πρωταθλητισμός»
– Στον αγώνα δρόμου, στους Δελφούς, πήρες την πρώτη θέση. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή σου η νίκη;
Ο Ομφάλιος είναι ένας από τους αγαπημένους μου αγώνες μέσα στη σεζόν και από τους λίγους με σταθερή διεξαγωγή ανά τα έτη. Φέτος, έχοντας προπονηθεί πιο συγκροτημένα, είχα τα πόδια να κάνω πράξη όσα το μυαλό ήξερε ότι απαιτούνται. Ήταν μια εύκολη νίκη, γιατί το τερέν έκανε όλη τη δουλειά για εμένα. Εγώ απλώς διάλεγα τις κινήσεις μου. Όταν έκανα την επίθεσή μου, στην αρχή της ανάβασης για Αράχοβα, όλοι οι αντίπαλοι μου είχαν ήδη κουραστεί. Εγώ απλώς έκανα πετάλι όπως τόσες φορές έχουμε κάνει με τα παιδιά του myathlete στη διάρκεια της σεζόν. Τόσο στην ανάβαση όσο και στην κατάβαση. Από την άλλη, μια νίκη είναι πάντα δύσκολη, πόσο μάλλον όταν έχει απώτερο σκοπό την ένταξη στην εθνική ομάδα. Κάποιες φορές στο παρελθόν τα έκανα θάλασσα όταν υπήρχε ένας τέτοιος, βαθύτερος στόχος, όχι τώρα όμως.
– Ποιοι είναι οι επόμενοί σου στόχοι για την Εθνική ομάδα;
Δεν ξέρω καν, αν θα ισχύσει αυτή η πρόκριση για την εθνική ομάδα τελικά. Άλλωστε κάποιοι αθλητές δεν έλαβαν μέρος στον αγώνα των Δελφών λόγω συμμετοχής με την εθνική ομάδα. Είναι λίγο αστείο όλο αυτό. Ήταν ο μεγάλος μου στόχος, να μπω ξανά στις τάξεις της εθνικής ομάδας, αυτή τη φορά ως ο μοναδικός full-time εργαζόμενος. Ήταν για εμένα μεγάλο πράγμα.
Από την άλλη, μπορεί η εθνική ομάδα να με καλέσει σε κάποιον πολυήμερο αγώνα για τον οποίο οι ημέρες αδειών στη δουλειά μου να μην φτάνουν! Είναι αυτό που λέμε “σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός”. Εγώ έκανα το ταξίδι, πέτυχα σε μεγάλο βαθμό το να φτάσω στον προορισμό, αλλά μπορεί και να γυρίσω πίσω! Θα είμαι ευχαριστημένος με αυτό. Άλλωστε κάνει μια ωραία ιστορία για να λέω αργότερα…
