Atlas Mountain Race.
‘Eνας ποδηλατικός «γολγοθάς» που φέτος κάλεσε του απανταχού ποδηλάτες να διασχίσουν μέσα από τα ξερά μονοπάτια τις ερήμους και τα βουνά του Μαρόκου.
Πολλοί λένε ότι είναι ο πιο σκληρός και δύσκολος ποδηλατικός αγώνας offroad σε ολόκληρο τον πλανήτη!
Με το που ξεκινάς στην αφετηρία, είσαι μόνος σου. Unsupported – Ultra Cycling.
Aυτός είναι ο επίσημος όρος του αγώνα, αλλά δεν είναι μόνο αγώνας. Είναι οι μυρωδιές, είναι οι γεύσεις, είναι ένας διαφορετικός κόσμος.
Ανάμεσα στους 192 ποδηλάτες που δήλωσαν συμμετοχή, ένας ‘Ελληνας, ο Χρήστος Τσακίρογλου αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, να πάρει το ποδήλατό του και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και τα κατάφερε…
Η ομάδα του Cycle 365 τού ζήτησε να βγάλει «εισιτήριο» και για εκείνη σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι και ο ίδιος δεν το αρνήθηκε. Συνεπιβάτες σε αυτή τη μαγική βόλτα στο Μαρόκο, «κάναμε πετάλι» μαζί του, «ζήσαμε» την περιπέτεια και εντυπωσιαστήκαμε από τις εικόνες που μας χάρισε!
Συνέντευξη στον Σπύρο Γουναρόπουλο
Photo Credits: Χρήστος Τσακίρογλου
Πως πήρες την απόφαση να συμμετέχεις σε έναν τόσο δύσκολο αγώνα όπως ο «Atlas Mountain Race»;
Μόλις έμαθα για το Atlas Mountain Race (AMR) δήλωσα κατευθείαν συμμετοχή, μιας και συνδύαζε δυο μεγάλα μου όνειρα. Να επισκεφτώ το Μαρόκο με ποδήλατο και να λάβω μέρος στον πρώτο μου αγώνα κατηγορίας unsupported ultra-cycling. Στα ταξίδια που είχα κάνει μέχρι πριν τον αγώνα κουβαλούσα πάντα τα τελείως απαραίτητα καθώς και έκανα ποδήλατο από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου, Αυτό με έκανε να πιστεύω ότι ένας αγώνας δεν θα είχε μεγάλη διαφορά από αυτά που είχα κάνει μέχρι σήμερα.
Η διαδρομή του αγώνα ήταν προκαθορισμένη από τον διοργανωτή (Nelson Trees) και δεν απαιτούσε από τους συμμετέχοντες να δημιουργήσουν την δικιά τους διαδρομή μεταξύ των σημείων ελέγχου, όπως σε αγώνες σαν το transcontinental race. Έτσι εξοικονόμησα χρόνο και εστίασα στην προετοιμασία του εξοπλισμού και της φυσικής μου κατάστασης. Άλλος ένας καθοριστικός παράγοντας για την συμμετοχή μου ήταν το να γνωρίσω από κοντά τους επαγγελματίες αυτού του είδους ποδηλασίας καθώς και να γνωρίσω άλλους συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο, με τους οποίους μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τη ποδηλασία. Έτσι και έγινε λοιπόν. Παρόλο τις μικροπεριπέτειες που αντιμετώπισα κατά την προετοιμασία μου, 11 Φεβρουαρίου κατάφερα να πάρω την πτήση για Μαρόκο και να ζήσω ότι είχα ονειρευτεί.
Σίγουρα το να καλύψεις 1.145 χιλιόμετρα διαδρομή με 20.000 υψομετρικά στα βουνά του Μαρόκου είναι μία μεγάλη πρόκληση; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν βρέθηκες στη γραμμή εκκίνησης;
Η απόσταση καθώς και τα υψομετρικά της διαδρομής δεν ακούγονται λίγα σε ποδηλάτες οποιουδήποτε επιπέδου. Έχοντας δει αρκετές φωτογραφίες από το Μαρόκο ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με την ομορφιά αυτής της χώρας που πραγματικά είχα αγνοήσει στο μυαλό μου την απόσταση. Επίσης ζώντας στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Μόναχο τα τελευταία 6 χρόνια, η ιδέα του να κάνω ποδήλατο μέσα στο Φεβρουάριο με ηλιοφάνεια και ελάχιστες πιθανότητες βροχής και χιονιού (εκτός από το πρώτο ορεινό πέρασμα των 2.500μ στον δρόμο μας προ το Telouet στο οποίο ο καιρός θα μπορούσε να αλλάξει τελείως ανά πασά στιγμή) έμοιαζε εξωπραγματική.
Παθιασμένοι συμμετέχοντες, ποδήλατα όλων των τύπων (από ελαφρά gravel bikes σε mountain χωρίς ανάρτηση μέχρι ποδήλατα διπλής ανάρτησης) καθώς και είδος εξοπλισμού και προμηθειών, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά ελάχιστο και μέγιστο.
Μόλις κατέφτασα στο ξενοδοχείο της διοργάνωσης (2,5 μέρες πριν την μέρα της εκκίνησης) κατάλαβα το πόσο διαφορετικό είναι να λαμβάνεις μέρος σε αγώνα.
Παθιασμένοι συμμετέχοντες, ποδήλατα όλων των τύπων (από ελαφρά gravel bikes σε mountain χωρίς ανάρτηση μέχρι ποδήλατα διπλής ανάρτησης) καθώς και είδος εξοπλισμού και προμηθειών, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά ελάχιστο και μέγιστο. Οι προβλέψεις για καιρικές συνθήκες και μηχανικά προβλήματα απέκλιναν πολύ από αναβάτη σε αναβάτη, με αποτέλεσμα την διαφορετική επιλογή εξοπλισμού. Αυτό μου δημιούργησε λίγο άγχος σχετικά με το να αφήσω λίγο εξοπλισμό πίσω, ώστε να εξοικονομήσω και άλλο βάρος. Μετά από κάποιες ώρες καταστάλαξα ότι θα ακολουθήσω την αρχική μου στρατηγική και θα πάρω μαζί τον εξοπλισμό για κάθε περίσταση, το οποίο και αποδείχτηκε καλή επιλογή.
Η στιγμή της εκκίνησης ήταν φαντασμαγορική, όντας μέσα σε 180+ ποδηλάτες και ποδήλατα. Καθόλα την διάρκεια της αναμονής για την εκκίνηση χάζευα ποδήλατα και εξοπλισμό, μίλησα με άλλους συμμετέχοντες καθώς και έτρωγα όσο μπορούσα από τις παραπανίσιες προμήθειες μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα πάρα πολλά αυτό το μισάωρο αναμονής, μιας και η σκέψη του τι πάω να κάνω είχε ωριμάσει στο μυαλό μου. Την στιγμή της εκκίνησης βέβαια και κατά την διάρκεια της πρώτης πεταλιάς το μυαλό μου ξεχείλισε με σκέψεις. Από το πρώτο μου ποδήλατο και τους ποδηλατικούς μου φίλους καθώς και όλα όσα συνέβησαν από την μέρα που έμαθα για τον αγώνα μέχρι και την στιγμή της εκκίνησης. Αισθάνθηκα πάρα πολύ τυχερός που όλες οι συγκυρίες μου επέτρεψαν να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης και αναρωτήθηκα πως από τις πρώτες μου βόλτες μήκους 20 χιλιομέτρων έφτασα στην γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα τέτοιου βεληνεκούς.
Τι φοβήθηκες περισσότερο όταν ξεκίνησες τον αγώνα;
Ο πρώτος φόβος ήταν η πρόκληση ενός σοβαρού τραυματισμού και κυρίως κατά τις βραδινές ώρες. Η διοργάνωση διέθετε ένα αυτοκίνητο με δύο γιατρούς αλλά αυτό για 180 συμμετέχοντες και 1150 χιλιόμετρα δεν ήταν επαρκές. Επίσης υπήρχαν και κομμάτια της διαδρομής τα οποία δεν ήταν προστασία με οποιουδήποτε είδος αυτοκίνητο, είτε επειδή ήταν singletrails, είτε επειδή υπήρχαν κατεδαφισμένα σημεία του δρόμου ή και κάποια φαράγγια μέσα στη μέση της ερήμου τα οποία ήταν προσβάσιμα μόνο με τα πόδια.
Δεύτερον, ήταν να μην μείνω χωρίς φαγητό και νερό. Η διαδρομή είχε κομμάτια μεγέθους μέχρι και 130-150 (μαροκινών χωμάτινων) χιλιομέτρων χωρίς δυνατότητα ανεφοδιασμού. Επίσης αυτές οι αποστάσεις μπορούσαν εύκολα να γίνουν 200+ χιλιόμετρα άμα δεν ήσουν στο σημείο ανεφοδιασμού τις ώρες λειτουργίας του. Σε αυτή την δυσκολία ακολούθησα την ασφαλή στρατηγική του να έχω φαγητό για μια ολόκληρη μέρα σαν ελάχιστο απόθεμα μαζί μου, έχοντας σαν μειονέκτημα το παραπανίσιο βάρος.
Ο τρίτος φόβος ήταν να μην το παρακάνω τις πρώτες μέρες με την επίδοση μου για να μείνω στις μπροστινές θέσεις και μετά κουραστώ τόσο που θα παρατούσα τον αγώνα. Ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να τερματίσω ασφαλής έχοντας δει όλη την μαγευτική διαδρομή. Την στρατηγική αυτή δεν την τήρησα στο 100% και μείωνα τον ύπνο σταδιακά κάθε μέρα από 4 ώρες σε 2 έτσι ώστε να μείνω στο μπροστινό κομμάτι του αγώνα. Αυτό δεν ήταν τόσο αποδοτικό και την 4 μέρα κοιμήθηκα περίπου 7 ώρες.
Ο συγκεκριμένος αγώνας χαρακτηρίζεται ως unsupported bikepacking. Ποιος ήταν ο εξοπλισμός που είχες καθ΄ όλη τη διάρκεια των διαδρομών και ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες στις συγκεκριμένες δύσβατες περιοχές;
Το Atlas Mountain Race είναι ένας off-road/ ultra-distance/ self supported αγώνας. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας ακολουθεί κυρίως διαδρομές εκτός δρόμου, οι οποίες είναι απόστασης άνω των 700 χιλιομέτρων και δεν επιτρέπεται η υποστήριξη από τους διοργανωτές ή τρίτα πρόσωπα προς τους συμμετέχοντες.. Φυσικά, σε περίπτωση ανάγκης ή ατυχήματος αναμένεται η βοήθεια μεταξύ των συμμετεχόντων. Η προσφορά διαμονής και φαγητού από ντόπιους είναι αποδεκτή εφόσον προσφερθεί οικειοθελώς.
Για να συμμετέχει κανείς σε έναν τέτοιο αγώνα χρειάζεται να μεταφέρει μαζί του ό,τι πιστεύει ότι θα του χρειαστεί σε περίπτωση μηχανικού προβλήματος, ρούχα για όλες τις καιρικές συνθήκες που μπορεί να αντιμετωπίσει, ένα σύστημα ύπνου (από κουβέρτα έκτακτης ανάγκης, μέχρι και πλήρες σύστημα με στρώμα, υπνόσακο και σκηνή), καθώς και να έχει όσο φαγητό και νερό χρειάζεται για να διανύσει τις αποστάσεις μέχρι τα σημεία ανεφοδιασμού (στις μικρές πόλεις υπήρχε πολλές φορές μόνο ένα μαγαζί το οποίο θα μπορούσε να είναι κλειστό ή να μην είχε προμήθειες).
Ο εξοπλισμός χωρίζεται στις εξής κατηγορίες. Ποδήλατο, Ρούχα, σύστημα ύπνου, τσάντες, εργαλεία και ανταλλακτικά, ηλεκτρονικές συσκευές, τρόφιμα καθώς και είδη έκτακτης ανάγκης όπως γάζες αντισηπτικά και φάρμακα (medical kit).
Πλήρης λίστα του εξοπλισμού:
Ποδήλατο:
Custom Bombtrack hook EXT 2019
Groupset: Sram Force HRD, 36t chainring και 11-46 cassette.
Τροχοί: Spank Spike race 28 (650b) με κέντρα son28 dynamo και Dt-swiss 240s.
Λάστιχα: Vittoria Mezcal III TNT G2.0 27,5x 2.1, tubeless
Παλουκόσελο specialized CG-R και σέλα SQ-Lab 612 active
Τιμόνι: Specialized S-Works Hover Carbon
Μεσαία τριβή Chris King T-47
Ρούχα:
2 x κοντομάνικα Jersey (rapha, 1x merino, 1light)
2 x Bib shorts ( 1x assos , 1x rapha explore)
2 x base layer (1x summer, 1x merino)
2 x ζευγάρια κάλτσες merino
1 x ζευγάρι αδιάβροχες κάλτσες. (sealskinz, τυχερές, δεν με έχει πιάσει βροχή από τότε που της πήρα)
1x ζευγάρι leg warmers
1x ζευγάρι arm warmers
1x αντιανεμικό μπουφάν
1x αδιάβροχο μπουφάν (Rapha Gore-tex)
1x πουπουλένιο μπουφάν (patagonia down jacket)
1x αδιάβροχο παντελόνι (Gore bike wear, Gore-tex)
1x γυαλιά ηλίου (oakley photochromic)
1x κοντά γάντια (lizard skins Aramus)
1x αδιάβροχα γάντια (Gore bike wear Gore-tex)
Σύστημα ύπνου:
1x στρώμα (Sea tο summit, ultralight insulated mat)
1x υπνόσακο με comfort temperature 8 Celcius (naturehike)
1x αδιάβροχο bivy (outdoor research alpine bivy, Gore-Tex)
1x ένα bivvy έκτακτης ανάγκης, το οποίο χρησιμοποιούσα μέσα στον υπνόσακο για τις νύχτες με θερμοκρασία 0-3 βαθμούς, ή πολύ αέρα. (Sol Escape Lite, αναπνέει και ζεσταίνει πολύ)
Τσάντες:
Τσάντα πλαισίου (Porcelain Rocket 52Hz)
Τσάντα τιμονιού (Porcelain Rocket Horton με Exped drybag)
2x Blackburn outpost carryall feedbags
1x Top tube bag ( Specialized Burra Burra)
1x Saddlebag (Specialized burra burra, 18L)
Εργαλεία και ανταλλακτικά:
Ποδηλατικό πολυεργαλείο
Σαμπρέλες
Τα απαραίτητα για επισκευή ελαστικών tubeless.
Έξτρα σαράκια για τα παπούτσια
derailleur hanger
pulleys
Ακτίνες, καψούλια
Για επισκευές κατηγορίας γιολο: Οδοντικό νήμα για ράψιμο λάστιχου,
Θερμόκολλα και αναπτήρα, gorilla tape και πολλά Cables binders
Ηλεκτρικές συσκευές:
κινητό,
GPS: wahoo elemnt Roam
GPS Tracker: Garmin InReach Mini
Κάμερα
3 battery bank ( τα δύο ήταν μικρής χωρητικότητας, για να δουλεύουν πιο αποτελεσματικά με το φορτιστή του δυναμό)
1x μπροστινό φως δυναμό με λειτουργία φόρτισης ( sinewave beacon)
2x headlamps (lupine piko για το κράνος και ένα petzl tikkina για τον ύπνο)
2x πισινά φώτα
Τρόφιμα:
Πολλά και διαφορά από την αρχή. Ο Γενικός κανόνας εδώ δεν είναι η πρωτεΐνη ανά 100 γραμμάρια, αλλά θερμίδες και όγκος ανά 100 γραμμάρια
Είδη έκτακτης ανάγκης (medical kit):
1x kit πρώτων βοηθειών
Παυσίπονα
Χάπια διάρροιας
Ταμπλέτες χλωρίου για καθαρισμό του νερού
φίλτρο νερού ( MSR Trailshot)
Ο καιρός ήταν σύμμαχός σου ή σου προκάλεσε προβλήματα;
Ο καιρός ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλός (καθόλου χιόνι, βροχή ή χαλάζι). Ποσό μάλλον σε σχέση με τον άστατο καιρό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τον ανά μέρα εναλλασσόμενο καιρό του Μονάχου.
Η πρώτη ημέρα είχε ήπιες καιρικές συνθήκες με συννεφιά και χωρίς χιόνι. Η συννεφιά βοήθησε ιδιαίτερα στο να μείνουμε προστατευμένοι από τον ήλιο. Τις επόμενες μέρες η θερμοκρασία έφτανε τους 30-35 βαθμούς κατά την διάρκεια της ημέρας και το βράδυ μειωνόταν στους 3-5 βαθμούς, ίσως και χαμηλότερα. Οι θερμοκρασίες αυτές, ήταν αρκετά κουραστικές, μιας και δεν υπήρχε σχεδόν ούτε μια ώρα την ημέρα με μια άνετη θερμοκρασία για ποδήλατο. Κατά τη δύση του ήλιου έπρεπε να ντυθείς αμέσως για να μην κρυώσεις. Τις μέρες με ελάχιστο ύπνο και εκκίνηση στις 3 το ξημέρωμα αντιμετώπισα πραγματικά πολύ κρύο. Αυτό βοηθούσε βέβαια στο να μαζεύω τα πράγματα μου πολύ γρήγορα (με soundtrack τρίξιμο δοντιών) και να συνεχίζω την πορεία μου.
Οι τρεις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά δύσκολες, Ο αέρας ήταν συνεχόμενα αντίθετος με την κατεύθυνση μου σε υψόμετρα άνω των 1500μ. Επίσης, αντιμετώπισα σοβαρά γαστρεντερολογικά προβλήματα από την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας ζάχαρης Φυσικά, δεν έλειπαν οι φθορές στον εξοπλισμό όπως μια τρύπα στο στρώμα ύπνου, την οποία και δεν μπορούσα να επισκευάσω λόγο του δυνατού αέρα.
Τι ψυχικά αποθέματα και τι φυσική κατάσταση θα πρέπει να έχει ένας ποδηλάτης για να συμμετέχει στο «Atlas Mountain Race»;
Ο ποδηλάτης καλείται να γνωρίζει πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο θέλει να περάσει μια τέτοια δοκιμασία, καθώς θα αναρωτηθεί καθημερινά αρκετές φορές κατά την διάρκεια του αγώνα. Η αϋπνία, το ατελείωτο κοπάνημα, η έλλειψη φαγητού και ο καιρός είναι οι παράγοντες που προσπαθούν συνεχώς να καταρρίψουν τη θέληση. Από την άλλη πλευρά το τοπίο και οι ντόπιοι δίνουν τεράστια ώθηση για να συνεχίσεις.
Η φυσική κατάσταση αποτελεί ασφαλέστατα έναν κύριο ρόλο στην τελική απόδοση του ποδηλάτη, δεν είναι όμως αρκετή για την επιτυχία του. Για παράδειγμα ένας πολύ δυνατός ποδηλάτης μπορεί να πάρει προβάδισμα σε ένα ανηφορικό κομμάτι και μετά να χάσει αυτό το προβάδισμα σε κακή διαχείριση των ανεφοδιασμών και των διαλειμμάτων. Η σημαντικότερη ικανότητα που πρέπει να έχει κάποιος είναι να κινείται προς τα μπροστά, λύνοντας τις ανάγκες και τα προβλήματα του όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Επίσης ένας ακόμα βασικός παράγοντας για μένα είναι το πόσο άνετα κάθεται κάποιος στο ποδήλατο, καθώς και ποσό μπορεί να διατηρήσει την καλή του στάση και αναπνοή σε σημεία που απαιτείται δύναμη, καθώς και όταν είναι ιδιαίτερα κουρασμένος. Ο κάθε αναβάτης πρέπει να γνωρίζει σε ποια λάθη είναι επιρρεπής, να τα αντιλαμβάνεται και να τα διορθώνει. Τα πιο συνηθισμένα λάθη σε τέτοιους αγώνες είναι οι υψωμένοι ώμοι, πράγμα το οποίο εμποδίζει τον θώρακα και οδηγεί σε κακή αναπνοή και στάση του σώματος.
Η επίγνωση σε αυτό το κομμάτι βελτιώνει την αντοχή του ποδηλάτη επιτυγχάνοντας λιγότερη κούραση και αποτρέπει τους τραυματισμούς. Βλέποντας την δικιά μου βελτίωση σε αυτό το κομμάτι θα ήθελα να ενθαρρύνω τους ποδηλάτες κάθε κατηγορίας στο να επενδύσουν στη στάση του σώματός τους, όχι μόνο κάνοντας ένα ακριβό bike fit, αλλά διορθώνοντας ενεργά την στάση του σώματος τους στο ποδήλατο και την καθημερινότητα.
Γνώριζες από την αρχή ότι για να μην «κοπείς» θα έπρεπε να καλύψεις τη διαδρομή Μαρακές – Αγκαντίρ μέσα σε 7 μέρες και 15 ώρες. Αυτό σου προκάλεσε άγχος;
Τα χιλιόμετρα και τα υψομετρικά του αγώνα φαίνονταν εφικτά. Η διαδρομή έχει πολύ περισσότερα τεχνικά και δύσβατα κομμάτια από ότι περιμέναν ακόμη και οι συμμετέχοντες που διάλεξαν να αγωνιστούν με ποδήλατα βουνού. Ο διαθέσιμος χρόνος για να φτάσουμε στα σημεία ελέγχου πριν κλείσουν ήταν αρκετά πιεστικός, μιας και απαιτούσε να κάνουμε ποδήλατο ολόκληρη την μέρα και αρκετές ώρες την νύχτα.
Χρονοβόρος ήταν πολλές φορές και ο ανεφοδιασμός, μιας και η αναμονή για εξυπηρέτηση σε καφενεία και εστιατόρια ήταν αρκετά μεγάλη και κόστισε σημαντικά στον συνολικό χρόνο. Για την εξοικονόμηση χρόνου έκανα ανεφοδιασμό μόνο μια φορά την ημέρα και αξιοποιούσα την αναμονή με δραστηριότητες από διατάσεις, μελέτη της διαδρομής ή καθαρισμό και λίπανση της αλυσίδας και της κασέτας.
Παρόλο την πίεση του χρόνου, η κύρια προτεραιότητα μου ήταν η ασφάλεια, η αποδοτικότητα κατά τα διαλείμματα και το να κινούμε προς τον τερματισμό για όσες πιο πολλές ώρες τη ημέρα γίνεται. Το να κέρδιζα 5 λεπτά πηγαίνοντας γρήγορα σε μια κατάβαση ήταν πιο επικίνδυνο για τραυματισμό ή καταστροφή του ποδηλάτου, παρά αποδοτικό για το συνολικό μου χρόνο στον αγώνα.
Τι προβλήματα σου παρουσιάστηκαν και αναγκάστηκες να σταματήσεις; Και σε ποιο μέρος της διαδρομής;
Το δεύτερο βράδυ κατά την κατάβαση μιας ατελείωτης κατηφόρας η Μανέτα του πίσω φρένου μου ξεκίνησε να έχει μεγάλη νεκρή ζώνη. Αυτό ήταν αρκετά απογοητευτικό μιας και η επισκευή ενός υδραυλικού φρένου χωρίς τα ειδικά εργαλεία είναι ακατόρθωτη. Συνέχισα να κατηφορίζω πιο προσεκτικά και χρησιμοποιώντας το πίσω φρένο μόνο εκεί που ήταν απαραίτητο (π.χ. σε σημεία με βαθιά άμμο). Αφού έφτασα σε σχετικά χαμηλό σημείο της διαδρομής σταμάτησα για μερικές ώρες ύπνου, μιας και δεν ήθελα να συνεχίσω στο επόμενο τεχνικό κομμάτι με μόνο ένα φρένο. Το επόμενο πρωί η Μανέτα δούλευε κανονικά (θαύμα).
Την τρίτη μέρα και μετά από πολύ κοπάνημα και λίγη ατυχία, έχασα το μπροστινό μου tubeless λάστιχο. Αυτό συνέβη στην αρχή της κατάβασης για το Aguinane Palmery (δεύτερο σημείο ελέγχου). Στην προσπάθεια να επισκευάσω το tubeless λάστιχο, κλείνοντας την τρύπα και βάζοντας έξτρα tubeless sealant μέσα στο λάστιχο, έχασα πολύτιμο χρόνο και ενέργεια από την έκθεση μου στον μεσημεριανό καυτό ήλιο της ερήμου του Μαρόκου. Δυστυχώς το λάστιχο είχε καταστραφεί στο σημείο επαφής με το στεφάνι και δεν ήταν πλέον στεγανό. Κατά την διάρκεια του γρήγορου τρομπαρίσματος της μισοβουλομένης βαλβίδας από το sealant η τρόμπα μου άρχισε να με εγκαταλείπει. Μιας και είχα μόνο υγρό κερί για την αλυσίδα αναγκάστηκα να φάω κάτι σαρδέλες κονσέρβα που είχα μαζί μου και να χρησιμοποιήσω το λάδι για να λιπάνω την τρόμπα. Εκείνη την στιγμή η ιδέα αύτη μου φάνηκε πραγματικά μοναδική. Σε συζήτηση μου με άλλους συμμετέχοντες μετά τον αγώνα έμαθα ότι όλοι έριχναν το λαδί στα πετάλια επειδή κολλούσαν από την άμμο, πράγμα το οποίο δεν έκανα και τα πετάλια μου γινόντουσαν καθημερινά όλο και πιο σφιχτά κατά το ξεκούμπωμα.
Μετά την ίσως πιο μαγευτική κατάβαση που έχω κάνει μέχρι σήμερα (προς την όαση του Aguinane, δεύτερο σημείο ελέγχου), δεν είχα κανένα μηχανικό πρόβλημα μέχρι και 60 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Εκεί το μπροστινό μου λάστιχο έσκασε για άλλη μια φορά. Αυτή την φορά σε τελείως διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Βράδυ με πολύ κρύο και πολύ δυνατό αέρα, σε βαθμό που φοβόμουν να μην μου πάρει τα πράγματα. Μετά από αυτό το περιστατικό σκέφτομαι ακόμα και σήμερα για έναν αποδοτικό τρόπο στο να βρίσκει κανείς την τρύπα σε μια σαμπρέλα όταν έχει τόσο δυνατό αέρα. Ευτυχώς δεν μου χρειάστηκε να βρω αυτόν τον τρόπο στο Μαρόκο, αλλά εκείνη την στιγμή φοβήθηκα πολύ μιας και χρησιμοποίησα την τελευταία μου σαμπρέλα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε περίπτωση μηχανικού προβλήματος που δεν είναι επισκευαστικό, ο αναβάτης θα πρέπει να βρει μόνος του τον τρόπο για να φτάσει στην πλησιέστερη πόλη. Στα δύσβατα σημεία της διαδρομής αυτό σήμαινε περπάτημα και στα πιο βατά ίσως με την βοήθεια κάποιου ντόπιου με αυτοκίνητο (οι θέσεις επιβατών στα αυτοκίνητα είναι απεριόριστες, μιας και επιβάτες κάθονται ακόμη και πάνω στο αυτοκίνητο).
Τι είναι αυτό που σου έμεινε από τον αγώνα; Θα ήθελες να συμμετέχεις ξανά;
Ο αγώνας και το ταξίδι αυτό ήταν, είναι και θα παραμείνουν ένα όνειρο. Ακόμη και σήμερα, ένα μήνα μετά τον τερματισμό, κλεισμένος στο σπίτι λόγω covid-19, παραμένει στο μυαλό μου σαν όνειρο.
Μέσα από τον αγώνα έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, για το ποδήλατο, καθώς επίσης γνώρισα φοβερούς ανθρώπους με πολλούς από τους οποίους έχω κρατήσει επαφή μέχρι και σήμερα.. Ένας από αυτούς είναι η οικοδέσποινα του airbnb μου στο Agadir που με φρόντισε σαν γιο της μετά τον αγώνα από οπού επέστρεψα σε αυτήν 7 κιλά πιο αδύνατος.
Κατά την διάρκεια του αγώνα και στις δύσκολες στιγμές με κρύο, διάρροια, κόντρα αέρα και αϋπνία πίστεψα ότι δεν είναι για μένα αυτά τα είδη αγώνων και ίσως χρειάζεται να βρω ένα άλλο χόμπι. Όταν ξύπνησα το πρωί μετά τον αγώνα συνειδητοποίησα πόσο ερωτευμένος είμαι με αυτό το άθλημα και ότι θα κάνω ότι μπορώ για να κάνω παρόμοια ταξίδια και αγώνες. Δεν πιστεύω ότι θα πάρω μέρος στον ίδιο αγώνα ξανά στο άμεσο μέλλον, μιας και υπάρχουν τόσοι άλλοι αγώνες και μέρη που θέλω πρώτα να επισκεφθώ. Αν επέστρεφα στο Μαρόκο, θα γύριζα με έναν πιο ξεκάθαρο στόχο, είτε για να κάνω τούρινγκ και φωτογραφίες ή για να αγωνιστώ και να πιέσω τα όρια μου στο ποδήλατο. Σε αυτή την πρώτη μου συμμετοχή δεν μπορούσα να αντισταθώ σε οτιδήποτε έβλεπα και ήθελα να το φωτογραφίσω (μάλλον όπως κάθε νέος φωτογράφος).
Πιστεύεις ότι το bikepacking είναι γνωστό στη χώρα μας;
Το bikepacking έχει προσελκύσει ένα ποσοστό ποδηλάτων στην Ελλάδα, ανάλογο με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Πιστεύω ότι μέσα στα επόμενα χρόνια αυτό θα αυξηθεί μαζί και με τον αριθμό των ποδηλατιστών στην Ελλάδα. Για μένα είναι η πιο όμορφη μορφή ποδηλασίας για όσους δεν αγωνίζονται σε ‘παραδοσιακούς’ αγώνες ποδηλασίας. Τα ποδήλατα των κατηγοριών endurance/Touring/gravel/Bikepacking ταιριάζουν πιο πολύ στους μη επαγγελματίες ποδηλάτες, μιας και τους δίνουν την δυνατότητα να κάνουν ποδήλατο εντός και εκτός δρόμου, για περισσότερη ώρα και να απολαύσουν περισσότερο την διαδρομή, λόγω της λιγότερο αεροδυναμικής θέσης.
Αυτό έχει γίνει κατανοητό στις ποδηλατικές εταιρίες οι οποίες έχουν στραφεί για τα καλά στην δημιουργία προϊόντων για bikepacking ( όλες οι μεγάλες εταιρίες έχουν πλέον τουλάχιστον ένα μοντέλο στη κατηγορία gravel/bikepacking καθώς και πάρα πολλές προσπαθούν να επεκταθούν και στο κομμάτι του εξοπλισμού για αυτό το είδος ποδηλασίας). Αύτη η κατεύθυνση είναι για μένα πολύ πιο σωστή από την μέχρι τώρα κατεύθυνση της βιομηχανίας που προσπαθούσε κάθε χρόνο να πουλήσει ποδήλατα του pro peloton σε αρχάριους και ποδηλάτες του Σαββατοκύριακου.
Για όσους Έλληνες θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το είδος ποδηλασίας θα πρότεινα να ξεκινήσουν με ότι ποδήλατο έχουν και να επενδύσουν σε αξιόπιστο εξοπλισμό, ο οποίος δεν θα πρέπει να είναι και ο καλύτερος και ελαφρύτερος που υπάρχει. Για ένα καλοκαιρινό τριήμερο στην Ελλάδα δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα δύο τσάντες, ένα σύστημα ύπνου, ένα αδιάβροχο μπουφάν και τα ήδη υπάρχοντα ποδηλατικά του ρούχα. Οποίος θέλει βοήθεια σε επιλογή εξοπλισμού (σε όλα τα budget) θα χαιρόμουν πολύ να έρθει σε επαφή μαζί μου για να τον βοηθήσω με ότι γνώσεις έχω αποκτήσει μέχρι σήμερα.
Για περισσότερες μοναδικές εικόνες, μπορείτε να κάνετε κλικ στo Instagram Profile του Xρήστου Τσακίρογλου ΕΔΩ.
